De ondergang van Duitsland is nog ver weg
De buitenlandse berichtgeving strookt niet met de realiteit van de Duitse kabinetsformatie.
‘Genoeg over mij. Laten we het over jou hebben. Wat vind jij van mij?’ Zo komt de Amerikaanse en Britse berichtgeving over de coalitieonderhandelingen in Duitsland op mij over. Ik schrijf voor NRC dat het falen van de eerste gesprekken tussen CDU/CSU, FDP en de Groenen zonder veel diepgang wordt vergeleken met Brexit en de verkiezing van Donald Trump.
The Atlantic kopt ‘Duitsland wordt een normaal land’. Daarmee bedoelen ze: instabiel en onvoorspelbaar. CNN bericht dat de ‘Merkel-mythe’ uit elkaar is gespat; een mythe die vooral door de Engelstalige pers zelf is opgeblazen.
The Washington Post kondigt de ene dag aan dat het klappen van de onderhandelingen de financiële markten op scherp zal zetten om de volgende dag vast te stellen dat investeerders er hun schouders over ophalen.
Een redacteur van online magazine Slate herinnert dat zijn Europese vrienden er vorig jaar op wezen dat een Europees kiesstelsel een overwinning voor Trump had kunnen voorkomen. En kijk nu dan naar Duitsland! Daar gaat het ook niet goed, schrijft hij. Alsof de Alternative für Deutschland (AfD) op het punt staat aan de macht te komen.
Rechtse Britse politici manen Theresa May in The Times aan gebruik te maken van Merkels vermeende zwakte om een gunstigere Brexit-deal af te dingen. Een paar maanden geleden voorspelden de Brexiteers nog dat een sterke coalitieregering met de Freie Demokratische Partei (FPD) hun vertrek uit de Europese Unie soepeler zou laten verlopen.
‘Grootste crisis ooit’
Niemand die Angelsaksische onwetendheid en zelfingenomenheid beter wist te combineren dan Andrew Neil van de BBC, die terecht half Twitter over zich heen kreeg toen hij opmerkte dat Duitsland in de ‘grootste politieke crisis’ van na de oorlog verkeert, ‘nog groter dan de Britse.’
De moeizame wederopbouw en reïntegratie van oud-nazi’s, de Spiegel-affaire, de bouw van de Muur, de terreur van de Rote Armee Fraktion, het aftreden van Willy Brandt, de massale demonstraties tegen de plaatsing van kruisraketten — allemaal klein bier in vergelijking met een onwennige impasse die vrijwel zeker in de komende dagen doorbroken gaat worden?
Merkel heeft immers nog tal van opties voordat er nieuwe verkiezingen zouden moeten worden uitgeschreven. De Sozialdemokratische Partei Deutschlands (SPD) voelt weinig voor een vierde ‘Grote Coalitie’ met de CDU/CSU, maar als er geen andere mogelijkheden zijn, is die partij misschien bereid verantwoordelijkheid te nemen. Merkel kan een minderheidsregering vormen, alleen of met de Groenen. Als dat niet lukt, kan ze nogmaals bij de liberalen langsgaan. Wellicht dat die een coalitie dan beter aan hun achterban kunnen uitleggen.
Britten slaan steeds de plank mis
Dat de Amerikanen dit niet inzien, is tot daaraan toe. Zij hebben geen ervaring met coalitiepolitiek en welke partijen er precies in Duitsland regeren is toch niet zo belangrijk, zolang het land niet al te ver naar links of rechts afbuigt.
Maar dat vooraanstaande journalisten en politici in het Verenigd Koninkrijk nog altijd de plank misslaan is niet goed te praten. Het land heeft nog maar een jaar de tijd om een ordelijk uittreden uit de EU te regelen. Als de Britten nu nog steeds denken dat politieke spelletjes en de samenstelling van de Duitse regering van grote invloed kunnen zijn op de onderhandelingen gaat dat niet goed komen.